بررسی زیباشناختی تصویرپردازی در جزء 30 قرآن کریم

یکی از مهمترین گرایش¬های موجود در نقد ادبی، گرایش زیباشناختی و مباحث مربوط به آن است، تحلیل زیباشناسی یک اثر ادبی، مطالعه و بررسی عواملی است که منجر به زیبایی و آفرینش هنری و ادبی یک متن می-شود. معیار و ابزارهای زیباسازی یک متن متفاوت است، بدون تردید یکی از راههای بیان مطالب بهره¬گیری از عنصر تصویرپردازی است که تصویر امور معنوی یا معقولات را به تصویرهای حسی و قابل درک نزدیک می-نماید. تصویر، اسلوب و ابزار ادبی و هنری است که حروف و کلمات با چینش خاصی کنار هم قرار می¬گیرند و در نهایت جمله¬ای پدید می¬آید که تصویری مجسم و زنده در مقابل خواننده به تصویر می کشد. قرآن کریم سراسر اعجاز است و بدون تردید به کارگیری انواع اسالیب و سبک¬های ادبی و هنری یکی از جنبه¬های اعجاز قرآن است که موجب تعجب بسیاری از اندیشمندان شده است. تصاویری را که قرآن کریم در بطن متون خویش ترسیم می¬نماید اعجاب و شگرف همگان را برانگیخته است. تعابیر قرآنی همواره بین اهداف دینی و فنی یک رابطه¬ای تنگاتنگ برقرار می¬نماید. قرآن کریم با واژگان که به کار می¬¬برد تصاویری را ترسیم می¬نماید علاوه بر این¬که به اهداف دینی دست می¬یابد، با استفاده از ابزارهای بیانی تصاویر محسوس و زنده¬ای را در ذهن خواننده بازتاب می¬کند که تأثیرات ژرفی را در درون خواننده نهادینه می-کند. در این پژوهش به تحلیل و بررسی مولفه¬های تصویرپردازی (مفرد، مرکب) همچون تشبیه، استعاره، مجاز کنایه، تجسیم و.... در شماری از آیات جزء سی¬ام قرآن کریم پرداخته شده است.